Menu
Collega Yuliya Korsun (46) groeide op in het Oekraïense Zaporizja. Haar moeder is Russisch en haar vader Oekraïens. Yuliya woonde tijdens haar kindertijd ook een aantal jaar in Rusland, maar verhuisde weer terug naar Oekraïne. Toen ze 21 was, vertrok Yuliya met haar toenmalige vriend naar Nederland. Ze woonde hier op allerlei plekken, maar voelt zich nu helemaal thuis in Rotterdam. Ze woont samen met haar vriend en heeft een hond.
Zeventien jaar geleden startte Yuliya via de gemeente met een opleiding tot verzorgende. Ze behaalde haar diploma en ging de zorg in. “Als klein meisje wilde ik arts worden. Toen ik naar Nederland verhuisde, besloot ik een vak te kiezen dat daarop leek. Ik werd verzorgende. Via dit werk kan ik anderen helpen. De zorg voor mensen die ziek zijn is zwaar, maar ontzettend mooi. Ik maak voor hen, vaak in de laatste fase van hun leven, echt het verschil.”
Drie jaar geleden verhuisde Yuliya naar Rotterdam. Ze begon als verzorgende bij Aafje en werkt op locatie Slinge. “Ik werk op afdelingen 7 en 8. De bewoners hebben geheugenproblemen. Mijn baan is erg dynamisch, iedere dag is anders. Het contact met de bewoners en familieleden is erg leuk. Ik groei nog steeds in mijn werk en volg nu ook een opleiding tot evv’er. In de zorg en bij Aafje ben je nooit uitgeleerd.”
Toen begin februari de oorlog in Oekraïne begon, veranderde ook het leven van Yuliya. “Ik ben opgegroeid in Oekraïne en heb daar nog veel vrienden en familie. Ook reisde ik regelmatig terug naar mijn vaderland. Vanaf het moment dat de oorlog startte, staat mijn wereld op z’n kop. Het is zó onwerkelijk om beelden te zien waarop mijn oude stad kapot wordt gemaakt en bewoners worden omgebracht. Dit raakt me tot in mijn diepste.”
Yuliya volgt de ontwikkelingen op de voet. Ze belt dagelijks met haar familie om te achterhalen of haar zus, nichtjes, neefjes en andere familieleden veilig zijn. “Zij wonen op dertig kilometer van het gebied waar nu gevochten wordt. Dat maakt mij ontzettend angstig.” Yulia vreest voor het leven van haar geliefden en is iedere dag bang voor slecht nieuws.
De mensen in Oekraïne zijn doorzetters. Yuliya is trots op haar familie. “Ze gaan door met het dagelijkse leven. De raketten vliegen hen om de oren, maar ze doen gewoon boodschappen bij de supermarkt. Mijn zus zat laatst een hele nacht in haar bad. Die was leeg, maar ze gebruikte het bad als bescherming voor aanslagen. De volgende ochtend had ze een afspraak bij de manicure. Wat een contrasten. Zelfs oorlog wendt. Bizar.”
Yuliya voelt zich machteloos: vanuit Nederland kan ze niet veel doen om de mensen in Oekraïne te helpen. Wel stuurt ze maandelijks geld naar haar vaderland voor maaltijden voor de militairen. Laatst bezocht ze een benefietconcert waarmee geld ingezameld werd voor humanitaire hulp. En ze vangt af en toe Oekraïense vluchtelingen op in haar appartement. “Momenteel logeren mijn neef, zijn vrouw en dochter bij ons.”
Ondanks dat Yuliya gebukt gaat onder al het leed in haar vaderland, probeert ze haar werk bij Aafje goed te doen. Ze krijgt gelukkig veel steun van haar collega’s. “Sinds de oorlog begon, vragen collega’s vaker hoe het met mij gaat. Ook brengen ze vaak kleding mee voor de vluchtelingen die ik opvang. Dit doet mij goed.” Yuliya werkt momenteel wat minder uur, zodat ze genoeg tijd heeft om het verdriet te verwerken. En ze krijgt hulp van een psycholoog.
Wat zijn Yuliya’s plannen voor de toekomst? “Eerlijk gezegd, heb ik die niet. Vroeger had ik veel toekomstdromen, maar nu ben ik vooral aan het overleven. Ik wil dat deze zinloze oorlog stopt. Dan durf ik pas weer naar de toekomst te kijken.” Zodra het weer wat rustiger is, wil Yuliya naar Oekraïne om daar te helpen. Maar tot die tijd, volgt ze de situatie in haar vaderland vanaf hier. En van Aafje krijgt ze daar gelukkig de ruimte voor.